Argentyna

Chubut jest jedną z prowincji Argentyny, leży w południowej części kraju między 42 (stanowi granicę z prowincją Río Negro) a 46 stopniem szerokości geograficznej południowej (granica z Santa Cruz), łańcuchem Andów stanowiącym granicę z Chile i Oceanem Atlantyckim którego wybrzeże jest wschodnią granicą prowincji.

Nazwa prowincji pochodzi z języka techuelcha, w którym chupat oznacza „przezroczysty”, słowem tym opisywali oni rzeką Chubut. Słowo chupat jest też podobne do hiszpańskiego chupar („ssać”, lub, w slangu, „upić się”), stąd pierwotna nazwa rzeki i prowincji została lekko zniekształcona, by nie budzić takich skojarzeń.

Największym miastem prowincji jest Comodoro Rivadavia liczące 125 000 mieszkańców, położone na południu. Stolicą jednakże jest miasto Rawson (25 000). Inne większe miasta to Puerto Madryn, Trelew, Esquel oraz Sarmiento. Gaiman to kulturalne i demograficzne centrum regionu zwanego „Y Wladfa„, gdzie zamieszkuje duża liczba osób pochodzenia walijskiego. W prowincji Chubut mieszka łącznie około 25 000 osób używających języka walijskiego, główne ośrodki to Trelew i Trevelin.

W produkcji roślinnej istotną rolę odgrywają nadal uprawy zbożowe, zajmujące około połowy gruntów ornych. Podstawowe zboża to pszenica i kukurydza, uprawiane przede wszystkim na terenie Pampy. Blisko 1/3 zbiorów pszenicy przeznacza się na eksport. Mniej więcej od 1960 roku zaczęto uprawę sorgo. Jęczmień, żyto i owies mają lokalne znaczenie w rejonach o chłodniejszym klimacie, głównie w północnej części Patagonii.
W roku 1993 zebrano w Argentynie: 10 mln t pszenicy, 11,3 mln kukurydzy, 500 tys. t ryżu, 550 tys. t jęczmienia, 600 tys. t owsa, 40 tys. t żyta.
Do najczęściej uprawianych roślin oleistych należą : soja, słonecznik, uprawiany przede wszystkim na terenach Pampy, oraz orzeszki ziemne, glówny ośrodek uprawy w prowincji Cordoba. Uprawa lnu w celu uzyskiwania siemienia lnianego, wprowadzona przez imigrantów rosyjskich, istniała na dużą skalę jeszcze w latach 40., obecnie jej znaczenie jest minimalne na skutek konkurencji Stanów Zjednoczonych. W prowincjach podgórskich uprawia się oliwki, a na obszarze Międzyrzecza powstały plantacje drzewa tungowego.
Ziemniaków uprawia się niewiele, głównie „na zapleczu” stolicy; znany też jest ziemniak słodki – batat. W „oazach” na przedgórzu Andów jest rozwinięta uprawa trzciny cukrowej, będącej podstawą w produkcji cukru w Argentynie. Bawełnę uprawia się w Chaco. Z roślin używkowych od dawna jest znana herbata paragwajska (yerba mate), rozpowszechniona w prowincji Misiones; ostatnio w Międzyrzeczu wprowadzono herbatę właściwą. W Międzyrzeczu i w prowincjach andyjskich jest uprawiany tytoń.
W Ameryce Łacińskiej Argentyna zajmuje pierwsze miejsce w uprawie winorośli. Winnice znajdują się głównie w prowincjach San Juan i Mendoza (w strefie przedgórzy Andów 70% wszystkich winnic w Argentynie). Jest to największa koncentracja winnic w całej Ameryce Łacińskiej. Wyjątkowo korzystne warunki termiczne, glebowe, wilgotnościowe pozwalają na uprawę najszlachetniejszych i najbardziej wydajnych odmian. W regionie tym zbiory winogron stanowią blisko 90% zbiorów całego kraju. W piwnicach win Mendozy produkuje się najlepsze gatunki win, które można porównać tylko do najlepszych win hiszpańskich. W całej północnej Argentynie rozpowszechnione są gaje pomarańczowe i cytrynowe. Ma też znaczenie, nie spotykana gdzie indziej w Ameryce Południowej, uprawa jabłoni. Sady jabłoni są skupione w dolinie Rio Negro w północnej Patagonii. Większość zbiorów przeznacza się na eksport do innych krajów południowoamerykańskich, gdzie jabłka są uważane za owoc luksusowy.
Hodowla pozostaje szczególnie ważną dla gospodarki światowej gałęzią rolnictwa argentyńskiego. Czołowe miejsce zajmuje ekstensywna hodowla bydła rogatego- pogłowie jego przekracza 50 mln sztuk, z czego około 2/3 przypada na region Pampy. Przeważa hodowla bydła mięsnego. Hodowla bydła mlecznego była jeszcze w okresie międzywojennym niemal nie znana, dopiero w latach 40., zaczęto ją rozwijać w pobliżu głównych miast, a także na obszarze Międzyrzecza.
Dużą rolę odgrywa również hodowla owiec, mająca zresztą najstarsze tradycje. Obecnie hoduje się je w różnych regionach kraju, głównie jednak we wschodniej części Pampy oraz w Patagonii.
Przyrost ten świadczy o zaufaniu do trendów rozwojowych w Argentynie ze strony zagranicznego przemysłu samochodowego, który produkuje tu opierając się na własnych filiach. W koprodukcji z Mazdą mają być wytwarzane pojazdy użytkowe.
Stocznie znajdują się w Buenos Aires i Ensenadzie, fabryka samolotów w Cordobie, a maszyny rolnicze wytwarzane są w Buenos Aires i w Cordobie. Przemysł chemiczny reprezentują fabryki mas plastycznych, farb i lakierów, farmaceutyczne i perfumeryjne, zlokalizowane są głównie w Buenos Aires. Na uwagę zasługuje także przetwórstwo ropy naftowej oraz rozwinięta produkcja barwników, a zwłaszcza przeróbka chemiczna najcenniejszego drzewa Argentyny- kebraczo- zawierającego w drewnie dużą ilość taniny, cennego garbnika stanowiącego tradycyjnie ważny artykuł eksportowy. Argentyna jest największym producentem i eksporterem taniny na świecie. Roczna produkcja crewna nie pokrywa zapotrzebowania krajowego i w tych warunkach Argentyna zmuszona jest do importu drewna użytkowego.
Duże znaczenie odgrywa przemysł spożywczy, a zwłaszcza mięsny, reprezentowany przez kombinaty mięsne. Dostarczają one na rynki światowe mięsa mrożone i chłodzone, ich produkcja w ostatnich latach wynosi ok. 2,7-3 mln t mięsa, przy czym na eksport przeznacza się średnio ok. 250-300 tys. t. Największe zakłady mięsne znajdują się w Buenos Aires, La Plata, Rosario, Zarate i Santa Fe. Duże znaczenie ma również produkcja wyrobów skórzanych, włókienniczych oraz celulozowo- papierniczych. Przemysł celulozowy i papierniczy pracuje przede wszystkim na surowcu importowanym w Brazylii i Kanady, co przesądza o jego lokalizacji w pobliżu portów, głównie w aglomeracji Buenos Aires; tam też skupia się większość przemysłu włókienniczego. W produkcji spożywczej ważna jest produkcja wina, mająca znaczenie światowe (4 miejsce) oraz olejów roślinnych, mąki i cukru. Przemysł cukrowniczy i owocowo- warzywny skupia się głównie w rejonach przedandyjskich. W aglomeracji stołecznej i innych miastach Pampy jest rozwinięty przemysł młynarski i tłuszczowy. Wiele artykułów przemysłu spożywczego jest eksportowanych.

Argentyna jest w głównej mierze krajem rolniczym. To jeden z najważniejszych światowych producentów pszenicy, wełny i mięsa. Blisko 1/3 zbiorów pszenicy przeznaczana jest na eksport. Ważne są także uprawy kukurydzy i roślin oleistych. Pastwiska i grunty orne stanowią ponad 60 % powierzchni kraju.

Dominującym kierunkiem w rolnictwie jest hodowla. Coraz większe znaczenie nabierają obecnie uprawy roślin plantacyjnych: bawełny, trzciny cukrowej, tytoniu oraz owoców cytrusowych – przede wszystkim pomarańczy i cytryny. Argentyna zajmuje pierwsze miejsce wśród krajów Ameryki Łacińskiej, a czwarte w świecie, w uprawie winorośli i produkcji wina. Istotna jest także uprawa jabłoni, nie spotykana w żadnym z pozostałych krajów kontynentu.

Lasy stanowią ok. 22 % powierzchni kraju, a pozyskiwane drewno przeznaczane jest głównie na budulec. Z drewna bardzo twardego drzewa kebraczo pozyskuje się taninę, garbnik używany do garbowania skór oraz w przemyśle chemicznym i farmaceutycznym. Argentyna jest największym producentem i eksporterem taniny na świecie (95%).

Kraj posiada bogate złoża surowców mineralnych i energetycznych. Największe znaczenie w przemyśle energetycznym ma wydobycie ropy naftowej. Argentyna zajmuje pod tym względem trzecie miejsce w Ameryce Południowej. Obfite są również złoża gazu ziemnego i uranu. Są tu także znaczne zasoby berylu, bardzo cenionego w przemyśle elektronicznym.

W przemyśle przetwórczym główne znaczenie ma przemysł maszynowy, w tym produkcja samochodów, w której Argentyna zajmuje drugie miejsce w Ameryce Południowej. Istotny jest również przemysł związany z przetwórstwem spożywczym, zwłaszcza mięsnym, oraz produkcja wyrobów skórzanych, włókiennicznych i celulozowo-papierniczych.

Obecnie silnie rozwija się turystyka. Argentyna zajmuje pierwsze miejsce w Ameryce Południowej pod względem ilości miejsc noclegowych

Kultura i sztuka argentyńska jest silnie zakorzeniona w tradycji europejskiej. Ukształtowała się pod wpływem licznie przybyłych tu emigrantów ze “Starego Świata”. Elementy tych tradycji odzwierciedlają się w rzemiośle, muzyce i literaturze oraz w popularności niektórych sportów, np. piłki nożnej i polo.

Językiem urzędowym jest hiszpański, ale wielu imigrantów zachowało swą tradycyjną mowę, m.in. w Trelew w Patagonii, ojczystym językiem posługują się przybyli tu w XIX wieku Walijczycy. W powszechnym użyciu są także języki indiańskie, takie jak mapucze, guarani, tobas, matacos. Używane są przez rdzennych mieszkańców tych terenów. Religią państwową jest katolicyzm. Jednak powszechne są również odbiegające od doktryny ludowe wierzenia, jak spirytualizm i kult zmarłych. Tłumy pielgrzymów odwiedzają groby znanych postaci. Przedmiotem kultu są również portrety narodowych bohaterów, jak Juana i Evity Peron czy Carlosa Gardela.

W sztuce, zwłaszcza użytecznej, ujawniają się tendencje do monumentalizmu. Widoczny jest jednak zwrot ku awangardzie i ruchom antytradycjonalistycznym. Wśród pisarzy argentyńskich międzynarodową sławę zdobyli Julio Cortazar, Jorge Luis Borges, Ernest Sábat, Manuel Puig, Osvald Soriano, a wśród filmowców – Luis Puenzo, Eliseo Subiel, Hector Babenco i Maria Luisa Bemberg. Warto także nadmienić, iż w Argentynie powstała spora część literackiego dorobku Witolda Gombrowicza m.in. „Transatlantyk” i „Ślub”.

Argentyna zasłynęła na świecie jako ojczyzna tanga. Niegdyś był to taniec wyłącznie najbiedniejszych z przedmieścia Buenos Aires. Był zakazany w “wyższych sferach”, gdyż uznawano go za niemoralny. Obecnie tango jest jednym z najpopularniejszych tańców latynoamerykańskich, należącym do klasyki.

Wśród turystów popularne są odbywające się w całym kraju tradycyjne targi. Można na nich nabyć oryginalne wyroby rzemiosła lokalnych artystów.

W budownictwie argentyńskim zaznaczają się wpływy architektury hiszpańskiej. Widoczne są one przede wszystkim w obiektach sakralnych, a także w domach mieszkalnych. Często są w nich znane z Hiszpanii patia, kolumnowe portyki, balkony i tarasy.

W północno – zachodnim regionie kraju, w położonych w wąwozach Puny de Atacama wioskach indiańskich, zachowały się liczne, malownicze kościoły, cenne zabytki architektury kolonialnej z XVI-XVII wieku. W regionie tym znajdują się również ruiny starych twierdz Inków oraz miasta, które zachowały kolonialny plan zabudowy, takie jak Salta, San Salvador, San Miguel de Tucuman. W Cordobie natomiast, trzecim co do wielkości mieście Argentyny, wśród licznych zabytków z czasów kolonialnych, zachował się gmach najstarszego uniwersytetu w Argentynie z 1616 roku.